کم کم دارم قانع می‌شم تصمیم نهایی رو بگیرم اما جالب اینجاست که همیشه باید تصمیم نهایی رو زمانی گرفت، که حس می‌کنی اول راهی... و این سخته... کاش می‌شد با خیال راحت‌تری تصمیم نهایی رو گرفت...

امروز با کارشناس تحصیلی علمی ـ کاربردی صحبت کردم و اون فرد هم نظرش بر ادامه تحصیل بنده با مدرک کاردانی کامپیوترم در علمی ـ کاربردی بود چرا که با پاس کردن تقریبا ۷۰ واحد یعنی در حالت خوشبینانه سه ترم دیگه مدرکم رو می‌تونم بگیرم و این خیلی خوبه... و در حالت بدبینانه ۴ ترم دیگه و این یعنی نیمه اول سال ۹۴ باید درسم تموم بشه...

البته این فرد تأکید داشت بنده در رشته آی تی ادامه بدم و تأکید داشتند که آی تی به مراتب راحت‌تر از رشته خودم یعنی سخت‌افزار خواهد بود و در این اوضاع شلوغ کاری و زندگی، می‌تونم در این رشته به راحتی ادامه تحصیل بدم...

و بدون پیش‌نیاز کاردانی به کارشناسی رو بگذرونم... خوب اینا همه خیلی خوبه... اما در حرف و من هنوز پر از ابهامم...

در حالت خوشبینانه بنده این ترم اگر ۱۵ واحد از ۲۰ واحدم رو پاس کنم تعداد واحد‌های پاس کرده به ۵۰ واحد می‌رسه و تا مقطع لیسانس باید طبیعتا ۸۶ واحد دیگه پاس کنم... یعنی در حالت خوشبینانه ۵ الی ۶ ترم دیگه... خوب همه چیز از بهتر بودن اوضاع با تصمیم جدیدم خبر می‌ده اما آیا رشته‌ای که می‌خواد در اون ادمه تحصیل بدم، رشته خوبی خواهد بود؟

آیا از پسش بر میام؟ آیا کم نمیارم؟ آیا و هزار آیای دیگر؟ و اینکه اگر چند روزی در هفته برم دانشگاه چه بلایی سرم میاد و چه قدر خسته‌تر خواهم شد؟ در این دو راهی دیروز یه استخاره هم گرفتم که خوب نبود و واقعا نمی‌دونم باید چه کرد؟ درسته که عقل می‌گه تغییر دانشگاه به نفعم خواهد بود اما؟؟؟؟

امروز روز پر کاری بود و از این جهت خوشحالم... وقتی کار زیاد باشه خوشحال می‌شم و شاداب‌تر و وقتی حس می‌کنی... خدا رو شکر هزاران هزار بار...

اعتکاف در راهه و این چهارمین سالیه که نمی‌تونم برم... نمی‌دونم خدا دیگه قسمتم نمی‌کنم یا اینکه سیاهی گناه اون قدر کدرم کرده که جلوی راهم بسته شده... نمی‌دونم اما حسم از اینکه از این روزهای خوب استفاده نمی‌کنم اصلا خوب نیست...