گفت‌وگوی تنهایی
میگن زندگی بالا و پایین داره، فراز و نشیب داره، یه روز با توئه و یه روز دیگه علیه تو...
میگن روزی که با توئه شکر کن خدا رو و روزی که علیه تو صبر داشته باش... صبر کن... صبر ایوب ...
میگن همیشه یادت باشه اگر دو تا چیزو ازت خدا گرفت حکمته، اگر صد تا چیزم گرفت بازم حکمته، ولی اگر داد رحمته ... پس برای رحمت و حکمتش شکر گذار باش...
میگن دنیا دو روزه، فاصله بین یه تولد تا یه مرگ و به این فاصله میگن زندگی... این فاصله بالاخره باید گذرونده بشه چه تو بدو بدو کنی و چه آهسته وپیوسته بری... پس سعی کن از این فاصله‌ای که باید طی کنی لذت ببری...
دیشب یه برنامه‌ای دیدم شبکه جام‌جم به نام فکر کنم «گفتگوی تنهایی» یه گفت‌وگو بود با هنگامه قاضیانی... اول اینکه خانم قاضیانی فوق‌العاده صحبت می‌کرد و بنده برخی از گفته‌های بالام برداشتی از صحبت‌های ایشون بود... دوما که به عنوان یه خانمی که تقریبا ۶ سال از زندگیش رو در آمریکا گذرانده بود حرف‌های جالبی زد که شاید خیلی برام عجیب بود از زبون قاضیانی بشونم...
نمی‌دونم این برنامه رو هر شب داره یا نه اما برنامه جالبی بود... به اندازه‌ای جالب بود که من حتی تکیه بر باد رو ندیدم...
درخشش ستاره صندوقچهای از دلنوشتههای من و همسرم خواهد بود، صندوقچهای که برای حرفها و ناگفتهها و خاطرات به یاد ماندنی زندگی ما، گوش شنوایی همیشگی خواهد بود...